Mensen

Als je door Groningen struint heb je het vast wel eens gehoord: het carillon van de Martinitoren.

Het Scandinavische stulpje van Hester Kooistra is het huis van haar dromen.

Tot de opening van haar winkel “Kunsjt” vertelde Lien nooit ergens expliciet dat ze Joods was.

Hier wordt diep verdriet gedeeld maar ook geregeld gelachen.

Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren.

Terwijl wij op één oor liggen zijn er in de zorg altijd medewerkers wakker.

In de nacht van 12 op 13 februari 1979 bedelft een furieuze sneeuwstorm de kustrand van Noorderland onder een ongekend pak sneeuw.

Het is winter, 1211. Een barre tijd voor reizigers. De omstandigheden zijn Spartaans, maar de nood is hoog.

Geen ander geluid dan onze stappen over het bospad, een bed van lariksnaalden. Als een goudgele loper naar de eindbestemming van Hillig Meer: eeuwige rust.​​​​​​​

Jongens, wie port het vuur op? Chef Kachelhout heeft ’t er maar druk mee. Voordat de boel een beetje behaaglijk knappert, draaien de spierballen overuren.

Neem een oude dierentuin, een leeg landhuis en een leeuw van een vrouw.

Welkom in de wereld van de dementerende mens. Verdwaald in een vervreemde maatschappij.