Het boerengevoel van... Hendrik-Jan Kieft, eigenaar van Kippenkieft

Dit artikel verscheen in Noorderland 2016-4.

We dromen er wel eens van: een reis terug naar de natuur. Naar een plek waar het gras altijd groener lijkt te zijn, de hemel blauwer, de lucht frisser. Een plek van het vee, waar de mens te gast is, zoals het ooit was. De vrijheid van het platteland. Het trekt en kriebelt, is ’t niet? Toch zijn er maar een paar die hun boerengevoel volgen, de sleur van alledag opgeven en hun dromen waarmaken. Wij wipten aan bij Hendrik-Jan Kieft, Doetie Trinks en Wim Ram. Drie bijzondere boeren die op hun eigen gemakje de wetten der natuur volgen en onze fietstassen vulden met kakelverse eitjes, heerlijke kaas en eerlijk vlees. Deze week in de spotlight: Hendrik-Jan Kieft.

'Ik vond de boerderij altijd al prachtig. Na school racete ik meteen naar een bedrijf in de buurt om mee te helpen,’ vertelt Hendrik-Jan Kieft. ‘Maar boer worden? Dat zou wel niet zo makkelijk gaan. Ik was immers geen boerenzoon.’ Toch keerde de droom van een boerenbestaan telkens terug, en na de middelbare school begon Hendrik-Jan aan de Hogere Landbouwschool in Winsum. Hij kwam uiteindelijk terecht bij de ABN Amro als agrarisch adviseur. ‘Een mooie baan, waar ik heel veel leerde. Maar toch. Tóch bleef het kriebelen.’ 

Kippen leken de oplossing. ‘Die kun je voordeliger houden dan melkkoeien.’ Maar het moest geen gewone kippenboerderij worden. ‘Niet zoals je wel op foto’s ziet, van die volgestampte stallen waar vetgemeste kippen hutjemutje hun dagen slijten.’ Hendrik-Jan besloot dat de kippen - gehouden voor hun eieren - op hun dooie gemakje rond moesten kunnen scharrelen. Niet alleen binnen, maar ook buiten. ‘Lekker eten, drinken, een stofbad nemen, suffen in de schaduw, een ei leggen, op stok gaan; welke kip wil dat nou niet?’ Het bleek een daverend succes. Niet alleen voor de kippen, maar óók voor de omgeving. ‘We begonnen met een kleine blokhut aan de weg, waar we de eieren verkochten. De centen stopten de klanten in een envelopje in de brievenbus. Dat kan hier nog, prachtig hè.’ Maar toen de eieren niet aan te slepen waren - ‘en dat terwijl we buitenaf wonen!’ - realiseerden Hendrik-Jan en zijn Alida zich dat ze hier méér mee moesten doen. De plattelandswinkel werd geboren. Een verzamelpunt voor pure producten van collega-boeren uit de streek. ‘Eerlijk en lekker, daar doen mensen het voor.’ 

Later, toen het echt te druk werd, besloot Hendrik-Jan zich volledig toe te leggen op de kippen en ook Alida zegde haar baan als uitvaartverzorgster op. ‘Fulltime met de kippen bezig, niets mooiers dan dat.’ Om 6 uur ’s ochtends kraait de haan in huize Kieft. Tijd voor het eerste rondje door de stal. ‘Voeren en even controleren hoe het met de dames gaat. Voelt een van de meiden zich niet zo kiplekker, dan breng ik haar naar de ziekenboeg om bij te komen.’ Na een ontbijtje - ‘zonder eieren, die zien we al vaak genoeg’ - krijgen de paarden, geiten en koeien, de vogelverschrikkers van de enorme kippenweide, hun kostje. En dan is het tijd om de eieren te schiften. Vanuit het legnest rollen de eieren op de verzamelband die naar de eiersorteerruimte leidt. ‘Vanaf 8 uur schift ik daar de goede eieren van de eieren met een vlekje of een breuk. De goede eieren rollen vervolgens door de machine en worden in rijen van zes in de eiertrays gelegd. Ze krijgen een stempel en klaar is kees. Op naar de winkels!’ 

Rond half 11 gaan de staldeuren open en maken de kippen zich klaar voor een reis door 3 ha. weiland. Tien hanen, de macho’s van de kippenkolonie, verdelen de groep, waarschuwen bij gevaar en zorgen voor rust onder de stresskippen. ‘Niks anders dan bij ons mensen, zou je zeggen,’ grinnikt Hendrik-Jan. De hele dag scharrelen de dames rond, liggen ze te zonnen in het zand of te luieren in de schaduw. ‘Voor 20 cent kunnen bezoekers een handje graan uit de oude kauwgomballenautomaat halen. Dat vinden de kippen prachtig natuurlijk en ook het publiek geniet ervan. Het is mooi om het geluk van de kippen te delen met anderen.’ 

Om half 9 gaan ze weer naar binnen en om 9 uur is het bedtijd. ‘Dan maak ik mijn laatste rondje voordat ik terugga naar mijn eigen kippenhok - met twee kakelende dochters - en zelf op stok ga. Morgen begint alles weer van voor af aan. Maar geloof me, het is nooit ’t zelfde. Iedere dag is weer anders.’ 

In 2002 begonnen Alida en Hendrik-Jan Kieft met het houden van kippen aan de Oogstweg in Winschoten. In plaats van “kooi-inrichting” kozen ze voor een “scharrelinrichting”, waarbij kippen los in de stal kunnen lopen. Wat begon met het verkopen van dagverse scharreleieren resulteerde uiteindelijk in 2005 in een plattelandswinkeltje met allerlei producten van boeren uit de streek. In 2011 werd Kippenkieft een biologisch bedrijf: puur natuur, zonder medicijnen met meer ruimte voor de kippen. Kijk voor meer informatie op www.kippenkieft.nl.