Het geheim van gelukkig leven en laten leven? Misschien is het de beslotenheid van een zorgzame gemeenschap waar bewoners elkaar nog groeten. Ons kent ons in Feanwâldsterwâl. Een Fries streekdorpje, in de kijker gezet door Iepen Doar(p). 

Tijdens een wandeling of fietstocht kun je soms verlangen naar een kop koffie en een prettige plek om even de benen te strekken. In Groningen, Drenthe en Friesland ontstaan steeds meer kleinschalige pleisterplaatsen en zelfbedieningscafeetjes.

Het is duidelijk dat we heel gelukkig kunnen zijn op een paar vierkante meter. Ruimte om ons terug te trekken, zen te voelen, lekker een vuurtje te stoken of ons even af te zonderen van de hele wereld. Dit zijn de favoriete plekken van onze lezers.

Je hebt er een flinke tuin voor nodig, maar wie die ruimte heeft, zal er zeker wel eens over gedacht hebben: heerlijk in alle privacy poedelen in je eigen stukje natuur. Kijk mee naar de zwemvijver van Ed en José Rogaar.

De meeste mensen die in Nederland een lintje krijgen worden lid in de Orde van Oranje Nassau, een koninklijke orde die in 1892 is ingesteld. Zo’n lintje krijgt iemand voor jarenlang vrijwilligerswerk op lokaal niveau.

Natuurlijk is Willem-Alexander de vorst van ons allemaal. Toch kleurt een van de Waddeneilanden nét een beetje meer oranje. Want een van de vele titels die de koning draagt is Erf- en Vrijheer van Ameland.

Bij een kamerheer denk je misschien aan een lakei in een lange jas, afgezet met goud galon, daaronder een fluwelen kniebroek en schoenen met glimmende gespen. Een sprookjesfiguur uit een fictief verleden. Niets is minder waar!

Voor je ligt Noorderland in oranje sferen. Daar word je toch helemaal vrolijk van? Oranje hoort bij warmte en zon, bij feest met slingers en wapperende wimpels. Een echte pronkkleur, goed voor dat instant gevoel van triomf en trots.

Een leesverhaal over nachtelijke escapades op de borg Lulema, geschreven door journalist Jan Wieringa.

Een natuurliefhebber hoeft nooit ver te reizen om iets te kunnen waarnemen. In het dagboek schrijven de auteurs een jaar lang over hun natuurervaring op het Drentse zand en de Groningse klei.

Het is winter, 1211. Een barre tijd voor reizigers. De omstandigheden zijn Spartaans, maar de nood is hoog. Daarom verlaat abt Emo van Huizinge toch zijn kloostertje Novum Claustrum (Nijeklooster) om recht te gaan halen bij de paus in Rome.

Als je door Groningen struint heb je het vast wel eens gehoord: het carillon van de Martinitoren. Elke dinsdag en zaterdag zit beiaardier Auke de Boer (62) letterlijk tussen hemel en aarde.