Terpen en wierden

Een stevige bries, weidse uitzichten. Dorpen steken stoer uit boven het vlakke land, een kerk vertrouwenwekkend op het hoogste punt en de zee altijd nabij. Het land van terpen en wierden: de tijd lijkt er stil te staan. Je ziet bijna voor je hoe de arme bewoners zich vroeger elk getijde uit de voeten maakten voor gevaarlijke golven die hun woonheuvels omspoelden. Tot zover de romantische en dramatische beelden. Dit oude cultuurlandschap vertelt meer over het verleden dan je denkt, maar het zit toch net even anders.

Uniek is het in ieder geval, het terpen- en wierdenland. Buitenlanders zullen lachen om onze “mountains”. Soms zijn ze maar enkele tientallen centimeters hoog en zelfs de bijna 9 meter hoge terp van Hegebeintum – de hoogste van Nederland! – kun je geen berg noemen. Toch konden mensen dankzij deze heuvels een moeilijk bewoonbaar gebied naar hun eigen hand zetten. En dat al vanaf 700 jaar voor onze jaartelling, al verdwenen de heuvels rond het jaar 300 enige tijd door klimaatveranderingen. De Romeinen, die de drassige kwelders bereikten, keerden hoofdschuddend om. Maar de bewoners hadden het er prima voor elkaar: het land, vee en de zee gaven genoeg te eten. Ze dreven handel, hadden huizen en boerderijen en ja, meestal hadden ze gewoon droge voeten. 

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Meer lezen? Dit artikel verscheen in Noorderland 2020-4. Je bestelt dit nummer hier.