Tekst: Marloes de Moor | Foto: Max de Krijger
Al meer dan 175 jaar is ’t Zielhoes in Noordpolderzijl een vertrouwd baken aan de voet van de zeedijk. Vroeger zochten vissers, dijkwachters en landwerkers er een warm en beschut heenkomen, nu zijn het vooral wandelaars, natuurliefhebbers, wielrenners, wadlopers en toeristen die het Groningse café graag bezoeken. Tessa Slager (37), derde generatie van de familie van Warners, is uitbaatster van het nostalgisch huiskamercafé: ‘Over elke verandering denk ik 400 keer na. Ik wil het zo laten als het is.’
Aan de horizon zijn de contouren van het Gemaal Noordpolderzijl al waarneembaar, als een hoekig schetsje op een kaarsrechte lijn. De zon is nog maar een paar uur op en werpt al felle stralen op de zware kleigronden. Eenden slapen in de berm, de kop in de veren. Een passerende crossmotorfiets is kilometers ver nog te horen. Op de smalle landweg noordwaarts kondigt een blauw verkeersbord met een dampende kop koffie café ‘t Zielhoes al aan. Nu, met een zacht tegenbriesje en een zomerblauwe lucht, is het een aangenaam tochtje, maar hoe anders zal dat zijn met een snijdende noordoostenwind, die op de kale landerijen genadeloos vrij spel heeft? De geborgenheid in dat eenzame cafeetje aan de voet van de dijk moet dan nog groter zijn.
Voor de duvel niet bang
Dijkwachters zegen er decennia geleden druipnat neer, nadat ze in de daverende storm tot laat in de nacht hun rondes liepen om te kijken of het wassende water zich gedeisd hield. Achter de witte vitrage voor de in vieren gedeelde ramen van ’t Zielhoes kwamen ze op adem. En in de beslotenheid van die warme uitspanning won al snel de Groningse nuchterheid: ‘Ach, ’t water heeft wel eens hoger gestaan.’
Ook Siert van Warners, die ’t Zielhoes sinds 1979 uitbaatte en zich vaak even aansloot bij de mannen aan de ‘Stamtoavel’, was voor de duvel niet bang. Juist bij storm trok hij zijn regenpak en laarzen aan om de kruin van de dijk over te lopen. Hij kon er geen weerstand aan bieden: de spanning, dat machtige gevoel van hij alleen tegen de elementen. Hoe het ook spookte, hoe het water ook tegen zijn laarzen sloeg, bang was hij nooit. Geen moment.
Hij denkt eerder dat “vreemden uit de stad” bij noodweer de schrik om het hart zal slaan. Amsterdammers, die benauwd werden van die uitgestrekte vlakte van het Wad en dan maar gauw weer terugkeerden naar hun vertrouwde draaiorgels en het geklingel van hun trams. ‘Het einde van de wereld, verzuchten mensen weleens als ze op de dijk staan en de desolate slikgronden overzien. ‘Het begín van de wereld’, zei mijn opa dan altijd,’ zegt Tessa Slager (37), de huidige eigenares van ‘t Zielhoes. Zo dapper als haar opa Siert is ze niet, hoor. ‘Het kan hier flink te keer gaan. We zijn wel wat gewend, maar bij de hevige winterstorm Eunice was het heel erg. Ons huis bewoog zelfs. Ik ben even op de dijk geweest, maar gauw weer teruggegaan. Het waaide me íets te hard,’ lacht ze. Ze runt ’t Zielhoes met haar man Safet Alimov. Samen wonen ze met hun zevenjarige dochter boven het café, net als haar eigen ouders en grootouders destijds.
Verder lezen
Meer lezen? Het volledige verhaal over ’t Zielhoes vind je in Noorderland 2022-4. Dit nummer is nu te koop in de winkel en in onze online webshop. In dit nummer maakten we een rit over de oudste spoorlijn van Noord-Nederland, gingen we aan de slag met lekkere picknickgerechten en somden we de leukste routes in het noorden op. Dit – en nog veel meer – lees je nu in de nieuwe editie!
