De verstokte Randstedeling zou kunnen denken dat Nynke Laverman in the middle of nowhere woont en werkt. Wie beter kijkt ziet een vrouw van de wereld die in alle windstreken inspiratie vindt, thuis is in haar vaderland, gezegend met haar moerstaal én klaar voor een nieuw hoofdstuk op de bühne: Plant.
Aan de horizon ontvouwt zich een landkaart van bakens: de puntige kerktoren van Weidum, het zadeldak van Jorwert, het stalen skelet van Unia State dat uit Beers oprijst, de stoptrein die van Stavoren naar Leeuwarden zoeft. Dorpen met een kerk, een kaatsveld, gebogen vee op groene vlakten. Hoe Fries wil je het hebben? Het behoeft geen uitleg, toch benadrukt Nynke Laverman (40) het graag en vaak: ze is een kind van deze bodem. Hier kan ze aarden na enerverende reizen en avonden op de planken, ergens in het land. Rust en ruimte zijn nodig om de soms opstekende chaos in haar hoofd te ordenen én voor lessen in geduld. Dat werkt. Zelfs nu de coronacrisis kraters in het voorbije theaterseizoen sloeg, kan zij haar koortsachtige drang tot spelen bedwingen. Al móet het verhaal nú verteld worden. Nynke heeft geleerd te wachten tot de tijd rijp is.
Cultuurshock
Ze bevolken een mirakels stekje waar de wind vrij spel heeft. Rondom de oude kaasfabriek van Weidum formeerde zich een eigenzinnige gemeenschap van bewoners. Creatieve geesten, stuk voor stuk. Filmers, designers, meubelmakers, muzikanten. Een buurtje op zich dat bestaat uit voormalige arbeiderswoninkjes, waarin Nynke naadloos opgaat met haar partner, slagwerker Sytze Pruiksma en hun twee jongens (8 en 5 jaar). Negen jaar geleden streek ze hier neer, op maar een paar fietsminuten van haar ouderlijk huis. ‘Echt, ik had nooit verwacht dat ik hier terug zou komen. Het moest wel zo zijn.’
Meer lezen over Nynke Laverman? Dit artikel verscheen in Noorderland 2020-6. Dit nummer is nu te koop!
Bron: Jolanda de Kruyf | Beeld: Tjeerd Visser
